De steiger is half weg!

De buurman melde mij zojuist via zijn kleinzoon dat de steiger weg is aan de zuid- en oostkant, zodat we nu  het schilderwerk en de gerenoveerde leien in volle glorie kunnen zien.  Prachtig!

De laatste keer dat er geverfd was was in 1972, hetzelfde jaar dat de CV ketel is vervangen.De schilder, “Ludwig“, had boven het hoogste raam op het afdakje zijn naam en datum gezet. Inmiddels staan daar nu ook de namen van de andere schilders.

Er was dus veertig jaar niet geschilderd en het verfwerk zag er dan ook niet meer uit. Je zou dus verwachten dat al het houtwerk nu ook wel rot zo zijn, echter niets van dat gelukkig. Op een paar kleine plekje na was al het hout nog goed en keihard. Dit komt volgens mij door het feit dat alle daken een meter overstek hebben, en er dus relatief maar weinig water op de kozijnen drupt. Verder komt daar nog bij dat het op die locatie in Stünzel maar nauwelijks waait, en de regen praktisch altijd recht naar beneden valt. Dit geheel in tegenstelling tot onze West Friese woonsituatie waar het vaak altijd waait stormt.

Drie weken waren de schilders bezig met schuren, plamuren en verven. Ze werkten zes dagen per week lange uren. Er zijn 41 ramen, en ik dacht in mijn naïviteit dat ze wel in een week klaar zouden zijn. Dat duurde dus iets langer, maar het resultaat mag er zijn. Eigenlijk hadden ze na de dakrenovatie moeten komen, maar omdat die werd uitgesteld en het daarna weer te laat in de herfst zou zijn om te verven, hebben we ze toch maar niet afbesteld. Gevolg is wel dat we her en der dus nog wat beschadigingen moesten bij stippen.

Toen de kozijnen af waren, zag het stuc- en vakwerk er natuurlijk niet meer uit, dus werd al ras besloten dat dan ook maar te doen. Vervolgens kom je er achter dat allerlei stukjes stucwerk los zitten, en dus ook gerepareerd moeten worden. Daar hebben we, joah joah, Herbert der Maurer voor! Het stucwerk werd weer strak door Herbert opgeleverd en daarna door Christa en Stefan schitterend in de verf gezet.  De finishing touches (hoe zeg je dat in het Duits) werden in oktober door Aafke, Marjolein, Karin, Jip, Paul, Anne Bouke, Cor en mezelf gedaan.

Het lei-werk is vakkundig “ineinander gefuttelt”  door Heinz, Paul, Ekko, Sicco en mezelf. Dit heeft wel heel veel dagen werk gekost, omdat restaureren in rare houdingen op rare plekken, met rare maten, met rare gaten nu eenmaal tijd vreet. Alles apart opmeten, passen, meten, breken, opnieuw…….. Al doende leert men en met passen en meten gaat de meeste tijd versleten, ook in Duitsland dus.

Het  bleek dus dat de oude “Schiefers” een andere maat hebben dan de hedendaagse. Van Heinz hebben we geleerd hoe je die oude leien netjes verwijderd zonder dat alles meekomt, daar hebben ze speciaal gereedschap voor. Vervolgens moet je dan zo’n moderne steen op maat maken, er een aflopend randje aanmaken, en dan als laatste er twee gaten in slaan voor de spijkers/schroeven. Doe je het verkeerd dan breekt je steen, maar je krijgt er al snel handigheid in. Uiteindelijk bijna 400 “Oxen Tungen, Ortsteinen en Spitzenwinkels” vervangen, ja iedere steen heeft een aparte naam, en er is een linker en rechter versie.

De noordkant leien zijn echter zo slecht dat deze geheel worden vernieuwd, door profi’s  in het voorjaar, daar staat de steiger nog. Als een lei oud wordt wordt deze zacht en bros, een tikje er tegen en ze vallen als poeder uit elkaar. Zo’n hele wand opnieuw be-leien (bestaat dat ?) is wel een enorme klus, het hout wat er achter zit is door ouderdom hard geworden en wordt ook verwijderd om het plaatsen van nieuwe makkelijker te maken.