Ik was gewaarschuwd!

“Allemaal leuk zo’n elektro wagen, maar in de winter zijn de prestaties stukken slechter. Misschien moet je wel twee of drie keer laden onderweg!” – Diverse keren ben ik gewaarschuwd!

Gisteren namen we de proef op de som, voor het eerst elektrisch rijden onder winterse omstandigheden. Bij vertrek 2℃ en op de bestemming, 403 kilometer verderop in Stünzel (niet ver van Winterberg), wordt min 2℃ voorspeld.

Goed voorbereid gaan we op weg, dat wil zeggen 100% volgeladen, met winterbanden. Bij vertrek geeft de auto een bereik van 415 km aan, maar dat bereik daalt naar 389 km zodra de verwarming aan gaat. Ons bijlaadpunt zit halverwege de rit, bij de rastätte Hünxe aan de A3 bij Arnhem de grens over. We rijden in Nederland keurig 105 km per uur. Het valt op dat het gemiddelde verbruik per 100 kilometer 19.1 kwh is. Bij hogere buitentemperaturen ligt dat ergens tussen de 16 en 17 kwh/100 km in de herfst en 14 á 15 wh/100 km in de zomer. Zouden we bij -10C naar 23 kwh/100 gaan ?

Met dit hoge verbruik besluit ik over de grens niet harder te rijden dan 110 km per uur. Dit om de laadstop zo kort mogelijk te houden, omdat we ook onze twee katten aan boord hebben. Keurig op schema komen we aan bij de ENWB snellaadpaal met een 41% volle batterij en nog 146 kilometer bereik. Dat is minstens 10% minder dan op een warmere dag. Het is 0℃ graden en glad, iets langer laden en weer door zou je denken. Helaas, loopt het anders.

Snelladen ?

Er staat al een auto te laden aan een van de twee snellaadpalen. Geen probleem dan neem je toch gewoon die andere. Ja dat denk je, maar op 29 oktober hadden we al ervaren dat de andere lader niet functioneerde. Zowel de auto als de paal zeiden toen dat de laadsessie in gang was, echter als je goed keek, laadde hij met een snelheid van nul kwh per minuut. Dat is geen laden natuurlijk. Een paar week later ervaarden we hetzelfde bij die paal en gisteren deed die paal helemaal niks meer.

Het 0800-nummer bellen heeft geen zin, dat is niet mogelijk met een Nederlands nummer in Duitsland. Gelukkig was er een vriendelijke Duitser die het nummer voor ons belde. De storing is helaas niet verholpen en ENWB was zich niet bewust van dit weken oude probleem.

Ondertussen hadden we de auto al verplaatst naar een langzamere laadpaal, zodat we in ieder geval kunnen laden. Dit alles moest in het stikdonker, want de straatlantaarn ter plekke was in september al stuk en nog steeds niet gemaakt. Niet dat je veel aan die lantaarn hebt, want het bedieningsscherm van de paal zit aan de achterkant, en daar reikt het licht toch niet. Tip: Neem daarom altijd een zaklantaarn mee als je een elektrische auto hebt! Die heb je nodig om: het klepje van je laadstekker te vinden, de minuscule kleine QR code op de paal, en de bedieningsknoppen te zien.

We zitten vast

Na 30 minuten ergernis verwondering is de auto weer tot 70% opgeladen en hebben we 267 km bereik op de teller staan. Dat moet voldoende zijn voor de resterende 191 kilometer in de vrieskou, berg op met wind mee. Nu alleen nog de stekker eruit trekken en gaan…. echter… hij wil niet los. Uiteindelijk heb ik op de noodstop knop moeten drukken van de laadpaal, toen ging de stekker eindelijk los. Weer vijf minuten later vervolgen we onze reis, met een stuk langere pauze dan onze ‘normale’ van 15 à 20 minuten.

Vlak na ons vertrek past de navigatie de route aan en wil ons via Keulen leiden in plaats van Dortmund. 196 kilometer in plaats van 191, een kleine tegenvaller. Later op de radio horen we het bericht dat de A2 wegens werkzaamheden de hele nacht is afgesloten en dat de A45 een stau infarct heeft. We hadden de Keulen-route al jaren niet meer gereden omdat hier altijd heel veel files wegens bauarbeiten stonden. Die bauarbeiten blijken klaar en we kunnen vlot doorrijden. Voortaan maar altijd via Keulen, want de A45 is tegenwoordig één grote mega baustelle. Dus toch nog een meevaller ondanks die paar kilometer extra.

Venijn in de staart

Wel blijven we rustig 105 a 110 km/uur rijden op de cruise control rijden. Hiermee houden we het verschil tussen bereik en bestemming precies op 64 kilometer. We weten dat op weg naar Stünzel het venijn altijd in het laatste stuk zit, want dan ga je pas serieus de berg op klimmen en dalen de temperaturen, en daarmee het bereik, sterk. Nog een keer laden moeten we ook vermijden en dat gaat prima met deze snelheid.

In Kreuztal gaan we van de snelweg af. Vanaf daar rijd je de laatste 35 kilometer gemiddeld niet harder dan 70 km per uur. De auto merkt dit ook en geeft ons weer wat extra bereik. Uiteindelijk bereiken we ons Gasthaus in een wit winterlandschap met 14% batterij en 41 kilometer resterend bereik.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee

De tweede etappe reden we ook met een verbruik van 19.1 kwh/100 km. We vertrokken om 17:30 uur en kwamen om 22:40 aan, al met al dus vijf uur en tien minuten onderweg geweest. Met de oude diesel reden we er altijd vier en half uur over als alles de hele weg meezat en je gemiddeld in Duitsland 120 kan rijden. Elektrisch onder minder winterse omstandigheden kan ook in vier en half uur. De langere reistijd deze keer komt volledig doordat we langzamer reden en een veel langere laadpauze hadden. Die langere pauze komt geheel door falende techniek, waarover ik een klacht heb ingediend bij ENBW. Ten tweede duurt het laden langer omdat batterijen nu eenmaal langzamer laden in de kou, we een langzamere laadpaal hadden en omdat de accu ook leger was dan normaal vanwege hoger verbruik.

Ook onder winterse omstandigheden kun je dus prima elektrisch rijden en zonder katten aan boord hadden we zeker harder gereden. De auto presteert misschien iets minder in de kou maar dit is overkomelijk. Het grote minpunt is de ontoereikende laadinfrastructuur onderweg. Het is duidelijk een industrie in ontwikkeling en we zitten duidelijk nog in de beginfase.

We waren gewaarschuwd, maar de hele berg op, de winter in rijden is erg meegevallen in de praktijk. Hopelijk repareert ENBW de laadpalen snel en kunnen we binnenkort weer iets sneller en iets meer laden, zodat we ook met 120 over de autobaan kunnen.