Mannenweekenden zijn zo lekker simpel en productief

De weg van Weidenhausen naar Stünzel

Het was weer  mannenweekend in ons Gasthaus en hoe dat gaat kan ik helaas niet over bloggen wegens embargo en de slogan “whatever happens in Stünzel stays in Stünzel”. Ook dit keer waren er weer vrouwen die zich aanmelden, maar we zijn onverbiddelijk, nur Männer! Wel jammer dat er een aantal niet konden of ziek werden, het lijken wel vrouwen soms. Uiteindelijk waren we met slechts drie die-hards, maar dat mocht de pret niet drukken.

Toen we donderdagavond laat aankwamen lag er pal voor de deur een steiger, gelukkig kon de overbuurjongen met een trekker even helpen het ding aan de kant te leggen. Heb via via een mooie steiger kunnen kopen, had ik al veel eerder moeten doen natuurlijk, want wel zo makkelijk met een dergelijk pand. Al is het maken van een houten steiger natuurlijk al een avontuur op zich,  zeker als je zelf de bomen in het bos gaat zagen.

Toen mijn companen Erwin en Bert binnenkwamen en onder de indruk waren van het Blue Hotel, wilden ze eigenlijk al gelijk het gat dat achter de kachel zit dichten. Het gat dat oorspronkelijk zeer waarschijnlijk de plek was waar een tegelkachel stond die het café en de eetzaal verwarmde. Helemaal zeker weten we dat niet, maar dat is de enige verklaring die ik kan bedenken om een hoger kozijn naast een deur te maken. Toen wij in  2012 het pand betraden zat er een aftandse plaat board in die toen direct door mijn zwager is verwijderd. Daarna heeft er dus tot afgelopen mannenweekend, dwz 4.5 jaar, een stuk aftands plastic in gezeten. Plastic wat er in gezet werd vanwege de kou in de herfst van 2012.

Mannen in actie. Links onder kachel cora (ieder 10 min. bijladen) voor de plastic afscheiding

Het gat moest dus weg en de mannen gingen direct aan de slag, ik zat meer in de ondersteunende rol als logistiek medewerker, dat wil zeggen zorgen dat de juiste materialen er zijn. Het hele muurtje zat er in no time in en ook de laatste stukken dode elektriciteitsleiding zijn verwijderd, zodat de kamer nu helemaal af gemaakt kan worden.  We zullen het plastic niet missen, de kamer zag er gelijk nog beter uit. Nu alleen nog een keer blauw verven,  de kozijnen  lakken en gordijnen ophangen die inmiddels ook besteld zijn. Oh en de plinten nog, en deuren en de vloer, en lampjes ophangen….. we zijn nog ff bezig hoor, maar het wordt steeds mooier, dat wel.

’s Avonds besloten we te gaan eten in Weidenhausen, het dorp onderaan de berg, bij de Steffeshof. Ja, er is dus een restaurant op loopafstand.  Het is 1.4 km lopen via een zeer donker pad, zeker als de maan niet schijnt, maar eenmaal daar wordt je beloond. Ze maken hun eigen worst, kaas en likeur welke je ook daar kan kopen. De schnitzel die ik gegeten heb gaat de boeken in als de lekkerste ooit. Al met al een echte “Hof” dus, heel knap dat we dit al vier jaar mis hebben gelopen. Er naast zit ook nog een kroeg van een andere eigenaar, dit zag er echter minder gezellig uit, wellicht een andere keer. Mannen wanneer gaan we weer?

De steiger