De Pelgrim

Welkom Dominique

Het is al vaker gezegd, ook als we niet in Stünzel zijn beleven we toch dingen in Stünzel.  Ook afgelopen was dit weer eens het geval. Er had zich een reiziger gemeld aan de deur van het Gasthaus, de buren zagen hem en stonden hem te woord. De man vertelde op een pelgrimstocht te zijn en vroeg of hij mocht overnachten.  Via Whatsapp werd er aan ons gevraagd of dat goed was. Uiteraard stemmen we hier mee in, want pelgrims weiger je niet lijkt me.

De man komt uit Frankrijk en heet Dominique en loopt al jaren door heel Europa. Hij kwam nu van Schmallenberg en was onderweg naar Passau (Oostenrijk) om van daaruit naar Polen te gaan.  Hij heeft een alleraardigst  briefje achter gelaten in verschillende talen. De eerste zin is  Zweeds  (met dank aan Hubertus), daarna stukjes Frans en Italiaans. Met hulp van de vaste blog lezeressen Sil en Marjolein hebben we het kunnen vertalen in:

Leuk briefje

“Hartelijk bedank voor het overnachten. Veel dank voor je gastvrijheid in dit antieke “gast-huis”. Dat God je moge zegenen en op de weg naar de vrede en de broederschap leiden. Ik ben pelgrim vanaf 1996 en mijn motto is vrede in de wereld. Ik zou een vogel willen zijn en de wereld vanaf de hoogte willen zien. Vrede en goeds.”

Wat is een pelgrim eigenlijk ? De Wikipedia zegt: Redenen voor het ondernemen van een bedevaart (pelgrimage) zijn om over een hogere waarheid, God of het leven na te denken; om respect te betuigen; om inspiratie te verkrijgen; om tot bezinning te komen; om een poosje afstand te nemen van een hectisch dagelijks bestaan; om ‘de ervaring’; ‘om er geweest te zijn’; of om andere mensen te ontmoeten.

Volgende etappe

Vind je het dan niet eng zo maar een wild vreemde in je huis te stoppen, zonder dat je er zelf bent ? Tja, wat is er anders aan een pelgrim dan een willekeurige vakantiegangers die een huisje huren? Ik heb altijd begrepen dat je pelgrims altijd onderdak verleent, zo zijn de conventies aan een lange afstands-wandelpad (E1). Ik ben ook niet zo bang voor onbekende mensen, hij had vast veel hele interessante verhalen, jammer dat we er zelf niet waren, had graag met de man gekletst.

Het past ook wel bij de traditie van het huis, dat immers altijd open is geweest voor reizigers, toeristen en niet te vergeten vluchtelingen. Na de tweede wereldoorlog is het huis jaren  toevluchtsoord geweest van gevluchte Duitsers uit heel Europa. Ja, ook vele Duisters waren ooit zelf vluchteling in 1945 en niet te vergeten 1989 voor Ossi’s die, net als de vluchtelingen van nu, ook via Hongarije vluchten. Ook vandaag zijn er weer mensen op de vlucht voor de oorlog. De geschiedenis herhaalt zich helaas, het is maar goed dat er ook nog steeds mensen zijn die in vrede geloven. Het gaat je goed Dominique!