Derde en laatste dak-klusweekend

Gisterenavond met een strak heldere hemel alleen aangekomen in een donker en stil Stünzel huis.
Nog even bijgekomen en gaan slapen. Wakker om 07:00 van de regen en wind, dat was niet de bedoeling, ben hier om het schoorsteenproject af te ronden. En maar goed dat ik hier ben want het zeil is los geraakt en de hele zolder is drijf nat.

Goed, zeil weer professorisch vast gemaakt, en nu maar hopen dat het droog wordt. Dat wordt het dus geheel niet, het wordt alleen maar erger. Om 8:30 staat de (75 jarige) metselaar alweer voor de deur. Deze onvermoeibare en ook iet wat vergeetachtige man wil gelijk aan de slag. Wat nu ? Dak is geen optie, maar gelukkig hebben we nog enkele vierkante meter open liggende muren. Aan de slag dus. Cement, alhier “Speize” genoemd is al rap op en ik haast me naar de Rompel bouwmarkt.

Rompel bouwmarkt is een fenomeen op zich. Men komt binnen per auto door een automatisch openende slagboom. Dan rij je over het terrein naar een parkeerplaats. Dan wacht je op  een heftruck, en geef je je bestelling mondeling door aan de heftruck chauffeur, in ons geval 70 “zwemsteine” en 2 zak 620 Cement. De heftruckchauffeur haalt je spullen en dumpt ze naast of in je auto. Vervolgens naar het kantoor om het op je rekening te laten zetten, alles op basis van goed vertrouwen, er wordt niet eens gechecked wat er in de auto zit en ook de heftrucker brengt geen bon. Zou in NL toch echt niet kunnen.

De metselaar kan gelukkig weer verder en in twee dagen lukt het om alle zuidmuren zo goed als dicht te krijgen. Ik help de man zo veel mogelijk met het aanslepen van cement en stenen, de hele dag vier trappen op met loodzware materialen, ik ben gesloopt, maar de metselaar heeft geen problemen met dit zware werk. Geen wonder dat deze 75 jarige krasse knar nog gewoon de marathon loopt, zelf met twee titanium knieën, twee jaar geleden nog 2e geworden in San Diego bij de marathon voor senioren, petje af!

’s Avonds komt vriend Paul uit NL met een auto vol gereedschap om een weekendje te helpen. Het regent nog steeds en er zit nog steeds een gat in het dak bij de schoorsteen, maar nu Paul er is zie ik het weer een stuk positiever in dat we het allemaal af gaan krijgen dit weekend. Nog ff aanzitten en dan slapen, om 08:00 gaat de metselaar weer langskomen.

Bij het ochtendgloren zie ik zon en het is droog! Snel een hulpsteiger gemaakt bij de schoorsteen zodat de metselaar gelijk aan de gang kan. Dit gaat allemaal goed en om 13:00 is het metselwerk af, pffff. Nu het dak nog dicht en prompt begint het te regenen en hoe.

Ondertussen zijn Paul en de buurman bezig de missende daklijsten aan te brengen, de finishing touch, ziet er gelijk allemaal af uit. Paul had de regen blijkbaar voorzien en een regenpak in NL aangeschaft, hij gaat gewoon stug door, tot het moment dat het zelfs in een regenpak te erg wordt om op een steiger te staan. Pauze dus, met Kuchen van Backer Klinkert die hier vrijdags altijd aan de deur komt. Aan het eind van de middag klaart het weer wat op, dat wil zeggen het regent minder hard. We besluiten het schoorsteen gat dicht te gaan maken met een zeil over ons heen.  Dit is pas irritant werken met een klapperend zeil om je oren, maar ja je moet toch wat.

Het schoorsteen-werk-gat-in-het-dak dichtmaken is een hele puzzel. Het moet zo gebeuren dat je zo lang mogelijk op de hulpsteiger kan staan. Maar je moet er ook rekening mee houden dat de steiger zelf door het zelfde gat dat je aan het dichtmaken bent ook weer naar binnen moet. En dan moet je ook nog zelf naar binnen op het allerlaatst. We beginnen bovenaan op de nok en werken dan tegen de richting van de klok. Al met al een hele tijdrovende operatie en onderhand wordt het ook al donker, op het laatst werken we met zaklantaarns en bouwspots. We zijn moe, dingen gaan mis en we zitten er door heen, wie gaat er nu ook zoiets doen in het weekend. Om 20:30 is het dak dan eindelijk dicht en zijn we kapot en gesloopt en bekaf. Snel douchen en pizza in Bad Berleburg eten.

De volgende dag blijkt dat klussen in het donker toch niet zo verstandig is, het dak zit niet goed dicht en kan alsnog gaan lekken. We besluiten het nogmaals dunnetjes over te doen in het licht, en nu wel goed. Gelukkig lukt dit en krijgen we de boel dicht.

 

De rest van de zondag besteden we aan het opruimen en wat laatste dingetjes aan het dak, hier en daar wat verf en wat flexen van kilgootpannen. Die liggen nu wat strakker voor als ik bij de overburen sta. Verder heeft Paul nog het door Bert gerestaureerde raam afdak teruggeplaatst, ziet er gelijk weer goed uit.

Drie lange weekenden werk, maar het is gelukt om het dak dicht te krijgen, en daar ben ik heel blij mee. Het slaapt een stuk lekkerder als je weet dat het huis nu kan opdrogen en het rottingsproces is gestopt. Met dank aan alle vrienden, familie en dorpsgenoten.  Check ook even het album met dak foto’s.

Moe maar terugkijkend op een succesvol weekend rijden we  naar huis. Nog even goedkoop tanken in Kreuztal en de daarbij behorende witte Magnum en dan gassen naar huis via de Duitse Autobahn.