De dood kruist iets te vaak mijn pad

Mijn ouders op bezoek

Het is al enige tijd stil op deze blog, sommigen denken hij is op sterven na dood, er zijn echter goede redenen voor de blog stilte.

Het begon in het voorjaar van 2017, het appelboompje dat we van de dorpsbewoners als welkomstgeschenk, blijkt ook na de reanimatie in de herfst dood.  Op zich een slecht teken, want dit jaar zitten we er precies vijf jaar en dat zou reden tot een feestje moeten zijn. Het feestje stellen we nog maar even uit want rampspoed komt nooit alleen.

De appelboom wordt geplant in  2013

Na het dode boompje kregen we te maken met een half dode auto bij Berlijn en niet lang daarna was ook de andere auto rijp voor het autokerkhof. Reparaties, wachten nieuwe auto zoeken het kost allemaal zeeën van tijd en we zijn hier nog niet klaar  mee.  Benzine en ik zijn geen vrienden, dat begon al met die Tomos brommer in 1975. Apparaten op brandstof ze gaan in mijn handen altijd stuk, in Stünzel hebben we inmiddels al een motormaaier, kettingzaag en bosmaaier versleten. Ben intussen bezig al deze apparaten te vervangen door elektrische varianten op accu. De E-auto laat echter nog wel even op zich wachten nog.

Vader en moeder in 2013

Een grotere shock is dat op 9 juni 2017 mijn vader op 89 jarige leeftijd  is overleden op de dag dat mijn vader en moeder zouden verhuizen naar een tehuis. De verhuizing en de zorg voor mijn moeder zijn hem teveel geworden. Het tehuis is uiteindelijk niet door gegaan en mijn moeder zit nu een ander verpleeghuis waar ze goed word opgevangen.Vier jaar  geleden in 2013 zijn ze nog een keer in Stünzel wezen kijken wat ze prachtig vonden, ik schreef toen dit artikel.  Ben erg blij dat ze het projekt en de plek nog bewust hebben meegemaakt.  Veel van hun spullen zullen een tweede leven krijgen in het Gasthaus nu wij druk zijn met het ontruimen van het ouderlijke  huis.

Donderdagavond reed ik weer een keer naar Stünzel waar Bert en Mona Liza momenteel langere tijd verblijven. Dus het is niet zo dat er niks meer gebeurd, het is meer dat ik momenteel weinig tijd en inspiratie heb om een verhaaltje te typen. Alles loopt een beetje door elkaar in mijn hoofd en met de concentratie is het ook al niet best.

Alleen in een busje vol spullen en tegels voor de douche in kamer 1 hoorde ik via de Duitse radio (Eins live) dat Chester Bennington, de zanger van een van mijn favorite bands, zich zelf het leven had genomen. Drie week geleden had ik ze nog gezien op Rock Werchter, sterker nog zij waren de reden dat ik vorig jaar november direct kaarten had gekocht toen ik hoorde dat Linkin Park zou spelen. De Duitse radio paste de programmering direct aan en draaide de restende drie uur van de rit voornamelijk nog Linkin Park als eerbetoon. Ik mooi lekker meebrullen alleen in de auto, al greep het me wel aan af en toe.

Om toch positief te eindigen de schimmel die al witte kozijnen grijs laten kleuren aan de buitenkant is plotseling overleden en het verfwerk wordt weer helder wit, ooit wonnen we er een gevelwedstrijd mee.  Soms is de dood ook  mooi en hopelijk de toekomst ook weer. Volgende keer weer verbouw nieuws.