De weg naar het eind van de wereld

Doodlopende weg, Yes!

De weg naar het eind van de wereld, is voor ons de weg naar Stünzel. Deze inmiddels vele honderden malen gereden weg is erg speciaal, met name de laatste kilometer. Na meer dan vier uur in de auto krijg je dan eindelijk het bord Stünzel rechts af 1 km. Dan rijd je stijl de berg op, volgt een verraderlijke scherpe bocht en dan staat er bord doodlopende weg Stünzel, ik hoor ons nog juichen toen we eerste keer dit bord zagen, precies wat we zochten een dorp aan het eind van een doodlopende weg.

De weg naar het einde van de wereld

Vervolgens is het nog 50 meter tot het bordje Stünzel, alwaar je verwelkomt wordt door een mooi bord en opgeleukt met verse bloemen en tegenwoordig een achter gebleven beeld van het houtkunst festival. Dan rijd je weer iets naar beneden een prachtige laan in, met bomen links en rechts. Wie goed oplet ziet rechts al ons huis heel even oplichten vanwege de blauwe luiken en het helwitte stucwerk.

De weg is altijd anders door de seizoenen heen, maar altijd mooi. Ik maak heel vaak foto’s van de weg, en heb aantal  hier onder geselecteerd

Ooit was de weg kaal, er stond geen enkele boom. De dorps bewoners zijn enkele decennia geleden begonnen met het aanplanten van een grote variatie bomen, o.a. kersen, berken, esdoorn, te veel om op te noemen. Deze variatie zorgt voor een mooi laan effect dat op verschillende tijden in de seizoenen er totaal anders uit ziet.

Aan het eind van de weg staat als eerste huis aan de rechterkant ons Gasthaus, inmiddels ook wel het Blue Hotel genoemd,  kan niet missen. Dat aankomen dat voelt nog steeds als thuiskomen in een idylle aan het eind van de wereld.

De weg, ieder seizoen weer anders

Ook mooi bij nacht

En als je weg gaat deze typische Wittgensteinse zegswijze